Nar Bahçesi

Sıcak bir öğleden sonrasıydı. Güneş, dalların arasından süzülüyor, kırmızıya dönmüş nar kabuklarını parlatıyordu. Bahçe, sessizliğin kalın örtüsü altında, sadece rüzgârın yaprakları hışırtısıyla nefes alıyordu. Birkaç adım ötede, toprağın nemli kokusuyla karışık, olgunlaşmış narın o ekşi-tatlı, çarpıcı kokusu havayı dolduruyordu.

Eğildim. Yer, kırılan bir narın binlerce koyu kırmızı tanesiyle doluydu. Sanki küstahça bir isyan, bir cömertlik gösterisi gibi, tüm o bereket yere saçılmıştı. Her bir tane, küçük, parlak bir cam parçası, adeta gizlenmiş bir mücevherdi. Hayatın kendisi gibiydi: Bütünlüğünü kaybetmeden önce, içindeki o yoğun, parlak güzelliği saklayan.

Bu bahçede zaman durmuştu. Beton binaların gürültüsü, telaşlı insan sesleri buraya ulaşamıyordu. Sadece ben vardım, nar ağaçları ve üzerimdeki büyük, yorgun gökyüzü. Her nar, kendi içine kapanmış bir dünya, sayısız sırrı tek bir kabuğun altında saklayan bir sandık. Onu eline aldığında hissettiğin o ağırlık, taşıdığı anlamın ağırlığıydı.

Bir nar kopardım. Serin ve sertti. Onu ikiye ayırdım. Çıtırtısı, bahçenin sessizliğinde yankılandı. Ortaya çıkan manzara, kaotik bir düzenin en güzel haliydi. Binlerce tanenin her biri ayrı, ama hepsi bir bütünün parçası. Tıpkı insan ilişkileri, tıpkı anılar, tıpkı yaşanmışlıklar gibi.

Nar bahçesi. Sadece bir meyve bahçesi değil, içine bakmayı bilen için bir düşünce alanı, bir hatırlama yeri. Kırmızı, hayatın ve aşkın en yoğun rengi. Bittiği yerde bile, yeni başlangıçların tohumlarını taşıyan. Şimdi, o nar tanelerinden birini ağzıma atıyorum. Tadı, buraya ait olmanın lezzeti.

Hüseyin TURHAL