Masa

Bir dikdörtgen sabırdır, dört ayak üzerinde salınan. Ne zaman ispat etse varlığını, bir yükün altında ezilir. Oysa asıl ağırlık, yüzeyinin pürüzsüzlüğüne işlenen beklentilerdir. Dört köşesi, dünyanın dört yönüne doğru uzanmış, her birinde yitirilmiş bir sözün, unutulmuş bir tadın izi.

Ortada bir boşluk var. Sürekli yeniden dolması gereken, ama asla aynı şeyle dolmayan bir içerik yetersizliği. Kırıntılar, sessizliğin tozları ve dökülmüş kahvenin hayaleti. Onu bir sınır yapan, üzerine konulan nesneler değil; etrafına çekilen görünmez çizgidir. Toplanma ve ayrılmanın, başlamanın ve bitirmenin, daima yarım kalan bir cümlenin zorunlu tanığı.

Altında gölgeler uyur; terk edilmiş ayakların, gizlenmiş sırların, bir zamanlar var olmuş, şimdi ise sadece birer anışma olan ayak seslerinin gölgeleri. Ahşabın damarları, çağların yorgunluğuyla kıvrılmış birer harita. Her halka, ertelenmiş bir kucaklaşmanın, söylenmemiş bir vedanın yankısıdır. Masa, sadece bir eşya değil; boş bir sahne, sürekli değişen figürlerle oynanan ve asla bitmeyen bir döngü. Ne zaman dokunsan, parmak uçlarına yapışan o hafif, melankolik, cilalanmış yalnızlık hissi. O, kendini hiç tanımlamadan, her şeyi tanımlayan boşluk

Hüseyin TURHAL