Köklü Sessizlik

Şimdi, rüzgârın sesiyle dolan bu ormanda oturuyorum. Işık, ağaçların tepelerinden süzülüyor, yaprakların arasında binlerce küçük mücevher gibi parlıyor. Toprak ıslak ve bereketli kokuyor; çürümüş odun, yeni filizlenen yaşamın müjdesi. Sanki bütün dünya nefesini tutmuş, sadece ben ve bir sincabın telaşlı ayak sesleri var. Gözlerimi kapattığımda, köklerimin toprağın derinliklerine uzadığını hissediyorum. Bir an için, bu koca meşe ağacının bir dalı, bir yosun yığını, bir nehrin sabırlı akışı oluyorum. Her şeyin birbiriyle konuştuğu ama fısıltıdan öteye geçmeyen o kadim, köklü sessizliğin içindeyim. Şehirlerin gürültüsü burada bir hiç; burada sadece varoluşun yalın, yeşil gerçeği hüküm sürüyor. Ve bu gerçek, göğsümün tam ortasına, unutulmuş bir huzur gibi yerleşiyor.