Kaybolan Bir Kelimenin Peşinde

O an gelir. Cümlenin tam ortasında, dilinin ucunda ama ele avuca sığmaz bir boşluk. Aradığın o tekil, hayati kelime, zihninin arşivinde tozlu bir rafa saklanmıştır. Sanki bir anda bütün diller, bütün alfabeler sana ihanet etmiş gibidir.
Bilirsin, oradadır. Sesini duyarsın ama şeklini göremezsin. Onu yakalamak için zihnine ne kadar bastırırsan, o o kadar derine, anıların ve anlamsız ıvır zıvırların arasına kayar. Sanki bir yaramaz çocuk gibi, sadece sen bakarken saklanmayı seçer.

Oysa o kelime, senin bütün anlamındır. Onu bulamamak, anlatmak istediğin duygunun, kurmak istediğin köprünün havada asılı kalmasıdır. Bütün o felsefi derinlik, bütün o içten samimiyet, basit bir ismin, bir sıfatın ya da bir fiilin yokluğunda sessiz bir enkaz olur.

Kaybolan o kelime sadece bir ses dizisi değildir; o, senin o anda olmak istediğin kişidir. Onu geri getirmek için verdiğin o kısa, gergin mücadele, aslında ifade edilmemiş bütün o benliklerin, susturulmuş bütün o çığlıkların yansımasıdır. Ve en sonunda, bulamayıp yerine alelade bir kelime koyduğunda, tadı hep eksik kalır. Orijinal kelimenin bıraktığı boşluk, anlatının kendisinden daha gürültülüdür.