Gölgenin Dansı

Işık, kararlı bir çizgi çizerken, gölge onun hemen ardından gelir. Bu, varoluşun en eski, en sessiz ikilisidir. Gölge, sadece bir yokluk değildir; o, ışığın dokunduğu her şeyin ödediği bedeldir, varlığın karanlık yansımasıdır.

Akşam çökerken, gölgeler büyür, uzar, şekil değiştirir. Duvarlarda ve tavanlarda, sessiz bir bale başlar. Dışarıdaki bir ağacın yaprakları hafifçe sallandıkça, iç mekanın tüm hatları da titrek, hayali bir harekete kapılır. Bu, sessizliğin koreografisidir.

Gölge, sırların dilidir. Bize, görmeyi reddettiğimiz şeyleri, kendimizde sakladığımız köşeleri gösterir. Bir anlığına uzayan bir elin gölgesi, olduğundan daha büyük, daha dramatik görünür. Sanki ruhun, bedenden bağımsız bir an için kendisini ifade edişidir bu.

Bazen, bir mum ışığının titremesiyle, gölgeler birbirine karışır, ayrılır, dans eder. Birbirlerine dokunurlar ama asla birleşemezler. Tıpkı zihnimizdeki çelişkili düşünceler gibi: Aynı anda var olan, ama sürekli birbirini yadsıyan parçalar.

Gölgenin dansı, hayatın geçiciliğini fısıldar. Işık ne kadar parlaksa, gölge o kadar derindir. Ama ışık söndüğünde, gölge de ortadan kalkar. O, bağımsız bir varlık değil, daima bir şeye bağlıdır. İşte bu yüzden gölgeyi izlemek, kendi varoluşumuzun sınırlarını anlamaya çalışmaktır. Karanlıkta kaybolmadan önce, ışığı takip etmenin en dolaylı, en şiirsel yoludur.

Hüseyin TURHAL