Arifiye Köy Enstitüsü’nün ikinci sınıfında okurken o kara kış Türkiye’yi öyle bir rehin almıştı ki okulda ben de dahil neredeyse kışı hastalanmadan atlatabilen tek kişi dahi olmamıştı. Birden düşünüp duruyordum eğer Arifiye’de kış böylesine çetin olmuşsa kim bilir köyüm Horzumalayaka’da nasıl bir kış yaşanmıştır diye. Neticede yaz tatili olduğunda soluğu köyümde aldım ve kış aylarında okulda diğer insanlar gibi nasıl hastalanıverdiğimi babama anlattım. Babam da aramızda geçen konuşmadan sonra: ‘‘Arifiye’de kış yine ılıman geçmiş, bizim burası daha da berbattı.’’ dedi. Ben de o anda babama sordum: ‘‘Peki siz hasta oldunuz mu annemle, kardeşlerimle birlikte?’’ ‘‘Hayır, hiç olmadık! Turp gibiydik desek yeridir!’’ Gözlerim fal taşı gibi açılıvermişti: ‘‘Nasıl yani?’’ diye sordum. ‘‘Eee o da bizim sırrımız oğlum, aile arasındaki sır…’’ dedi babam gülümseyerek. ‘‘E ben de ailedenim baba, herhalde gurbetteyim diye beni aileden dışlamadınız!’’ diye tebessüm ettim. ‘‘Yok oğlum, o nasıl laf?’’ dedi babam elimi tutup sıvazlayarak. ‘‘Lütfen baba, bir de bana anlat o sırrı, bana da bir akıl muskası olsun!’’ diye yalvardım. Babam da: ‘‘Peki öyleyse evlat, şimdi bu diyeceklerimi kulağına küpe yap!’’ dedi ve anneme seslenerek ambardan bir karpuz getirmesini istedi. Ben de içimden sağlıklı kalmanın, hastalanmamanın sırrının karpuz olacağına kanaat getirme noktasına gelmişken babam karpuzu beğenmedi ve annemden başka bir karpuz getirmesini istedi. Annem de anlayışla karpuzu götürüp yeni bir karpuz getirdi ama babam bunu da beğenmedi. Bunun üzerine annem üçüncü defa ambara gidip yeni bir karpuz daha aldı ve geri döndü. Babam getirilen üçüncü karpuzu bu kez beğendi ve bana dönerek: ‘‘İşte bizim her türlü kötü şarta rağmen sağlıklı kalabilmemizin altında yatan sır bu evlat. Deden de böyleydi. Diğer atalarımız da hiçbir illetli hastalığa tutunmadan ilerleyen yaşlarına rağmen sağlıklıydılar. İşte bizim hastalanmamamızın formülü, sağlıklı kalmamızın formülü karşılıklı sabırdan, anlayıştan, birbirine tahammülden geçiyor.’’ dedi.