Beklemekle unutmak arasında ince bir çizgideyim.
Ne seni tam bırakabildim,
ne de kendimi tamamen ikna edebildim.
Kalbimde susmayan bir ihtimal çırpınıyor:

“Ya dönerse…”

Her sabah aynı pencereye uyanıyorum.
Rüzgâr biraz daha farklı eserse,
belki bu sefer kokunu taşır diye.
Ama yok…
Sadece perde kıpırdıyor.
Sadece içimde eski bir şarkı çalıyor.

Adını unutmuyorum.
Unutmak istemiyorum belki de…
Çünkü seni hatırlamak,
hala yaşadığımı hissettiren tek şey.

Bir umut kaldı içimde,
küçük bir çocuk gibi yere oturmuş,
elleriyle sana ait bir şeyi tutuyor sıkıca.
Bıraksa, belki acısı dinecek…
Ama o tutuyor.
Ve ben o çocuğu kıramıyorum.

Biliyorum, umut denen şey,
bazen sadece daha fazla can yanmasıdır.
Ama yine de…
Bir kuş gelir de pencereye konarsa,
bir şarkı çalar da ismini anımsatırsa,
bir rüzgâr döner de seni getirirse…
Belki…

Çünkü hâlâ,
son bir umutla
kapımı açık bırakıyorum.