**
I
(Gittim…)

Ama bir gidiş değildi bu.
Bir eksilme, bir çözülmeydi içimden.
Sana hiçbir şey diyemedim çünkü söyleyecek sözüm kalmamıştı.
Aşkı yordum, suskunlukla boğdum.
Belki de en çok kendime küstüm giderken.

Sen hâlâ pencerenin kenarında bekliyorsundur, biliyorum.
O çok sevdiğin kahveyi içerken
benim adımlarımı hayal ediyorsundur belki…
Ama ben, o hayalin içinde kalmak istemedim artık.
Çünkü kendimi unuttum seni severken.
Sesimi, adımı, hatta kendi kokumu…

Ben bir kadını sevdim…
Sonsuzca, yürekle, inatla.
Ama bir gün aynaya baktım,
ve gözlerimde seni,
kendimde hiçliği gördüm.

Giderken düşündüm:
Sonsuza dek kalmak isteyen biri,
bir gün neden gider?

Cevabı şu:
Bazen gitmek,
sevmenin başka bir şeklidir.
Sen kırılma diye,
ben yavaşça yok oldum yanında.
Görmedin…

Ve bir sabah,
rüzgâr esti.
Adım sessizce toprağa bastı.
Sen duymadın.

Ama ben…
Her şeyimi duvarlarında bırakıp gittim.
Bir tebessümünü,
bir saç telini,
birlikte sustuğumuz her anı.

**
II
(Kendine Varan Yol)

Sessizlikte yürümeyi öğrendim,
adımlarımı içime bastım.
Seninle dolu bir evin duvarlarından,
kendi içime taşındım.

Gözlerin hâlâ kapalı her hayalimde…
Ama bu sefer seni değil,
kendimi arıyorum bakarken.

Zordu…
Birini çok severken,
onunla tamamlandığını sanırken,
bir sabah uyanıp eksildiğini fark etmek.
Yalnız kalmak başka bir şeydi,
kendinle kalmak bambaşka.

Bir kapı kapandı diye düşünme,
ben o kapının önünde saatlerce bekledim.
Açılmadı…
Ve artık anladım,
açılmayan her kapı,
bizi başka bir geçide taşırmış.

Gidişim senden değil,
gidişim kendimeydi.
Unuttuğum şarkılarımı hatırlamak,
sesimi yeniden duymak için.

Ve şimdi biliyorum…
Ben de sevdim.
Hem de kendimi unuturcasına.
Ama artık,
kendime sarılmayı öğreniyorum.

Belki bir gün
rüzgâr seni getirirse yeniden,
o zaman ben,
kendime varmış biri olarak karşılarım seni.
Ve o gün,
birlikte yürümek için değil,
yan yana durmak için seçeriz birbirimizi.