ÖNSÖZ
Kelimeler ve Kırk Yılın Sırrı
Bu topraklarda, binlerce yıl önce yaşanmış bir kıtlığın hikayesi, aynı zamanda binlerce yıllık bir manevi açlığın da hikayesidir. Elinizdeki bu satırlar, o kıtlığın ortasında, buğday derdiyle yollara düşen ve aradığı Nefes ile ölümsüzleşen bir Anadolu çiftçisinin, Yunus Emre'nin kurgusal yolculuğunu anlatır.
Yunus Emre’yi, tarih kitaplarının kuru sayfalarından ya da sadece yüceltilmiş bir efsaneden ibaret görmek, ona yapılan en büyük haksızlıktır. O, öncelikle insandı; tereddüt eden, hata yapan, nefsine yenilen ve sonra pişman olan. O, Hacı Bektaş-ı Veli’nin kapısında büyük bir ikilem yaşadı; maddiyatı (buğdayı) seçti, ancak kalbi, Taptuk Emre’nin kapısında aradığı manevi hakikate (Nefes’e) doğru attı.
Bu roman, işte o 'pişmanlık' anından filizlenir.
Biz, Yunus’un hayatının meşhur kırk yıllık odun taşıma çilesine odaklandık. Zira kırk yıl, sadece zamanın bir ölçüsü değil, aynı zamanda nefsin çelikleştiği, hamurun piştiği mistik bir süredir. Dağdan getirdiği her düz odun, aslında yontulmaya hazır olan kendi nefsini temsil ediyordu. Onun şiiri, bu çileden, bu samimi emekten doğmuştur.
Yunus’un kelamı, bir felsefe tezi değil, bir tesellidir. Onun dili, sadece ilahi aşktan değil, Anadolu’nun tozundan, çamurundan, kederinden ve umudundan beslenir. O, sözünü süslemez; söz, onun kalbinden çıktığı gibi, saf ve yalın bir şekilde, doğrudan halkın gönlüne akar.
Bu hikaye, Yunus Emre’nin o ebedi sorusunun peşinden gitme davetidir: "Cennet cennet dedikleri, birkaç köşkle birkaç huri / İsteyene ver sen onu, bana Seni gerek Seni" diyen bir aşık, bütün bir dünyayı bir avuç buğdaya neden değişti? Ve o buğdayı bıraktığında, ne kazandı?
Bu roman, o kazancın, yani Aşkın Kanatlarında süren bir yolculuğun hikayesidir.
Hüseyin TURHAL