istersen kemiklerinden baþlayabiliriz
yalnýz her yangýn sonrasý kararýr insanýn yüzü
bazen kalbi, çok tabi önceden tekrar ýsýnmýþtýr
tenceredeki yemek
seni gözlerinden ayýrýyorum
özlemine plastik kokular saçarsýn
körpe budun olduðumuz dakikalarda
kuzeyden dökülen anýlarý gemilere yükleyip
okunu inzivadan çýkarsýnlar
dilime eriþsin belleði
büyük aðrý var bu aralar kilometre baþýna
ne devesi kalmýþ ne atý
belki gariban birkaç eþeðe tav olayým
gözlerine hayran
kaç hayal var yan yana yatacak bize kalan
küssün parmak ucunda, dokunma
benim yüzümden mi sýrtýna dayanan rüzgar
paslanacak hatýrasý bol surlar
gar da beklemeyi de seversin
medet ya tanrý, atlý arabasýyla taþýnan o çocuk
vilayet kazasýnda daha pek çok þey
altmýþlarda iran postundan
gavur zulmünden þerefli halka postal nidalarý
yetiþmiyor aðzýma beþ kardeþ
denizine su veren dudaklarýn
hazret, pek aðýrdýr dizlerine vururken def gibi
sesinde hüda’ya niyaz
yersözünde tek bir hakikat
beyaz üzerine yeþil renkte bir pike takýmý
yaðmur çaðýrýr bu hüzün
ölmeden görecek miyiz gözlerimizle
eskaza bir daha bahar gelirse
saçýlmadan etrafa damla misali
yine kaçýþ bir vakte derman olursa evliya; sabýr
hem lâ mekan, dayanak öznesi boðazda
bu kimseye reva deðildir,unut perde tozunu
toprak atýlýr da üzerine, anlarsýn
buymuþ gerçekte sana kalan
akýl var, mizan sanki yok
hiç çocuk olmamýþ gibi kinlenen neslin
aðrýsýnda olunan gece olmuyor kahýr
sabahýn seherinde kalkýp, aðla
sýr olmasýn
hem ne desinler de desinler, bak þimdi neredeler
yazýk nefsine aþina kalana