'geberiyorum'

çöp tenekesi kokar,
sabah bazen kömürlü elleriyle çay demler, Müslüm açar.
sabahýn yedisidir
sakallarý kesti mi insana benzer,
arada Ahmet Aslan’dan geberiyorumu dinler.
hava soðuk oldu mu, birkaç montu üst üste giyer de;
sorma garibanlýk zordur.

þayet mutluluk nedir? üç yaþýndaki ufaklýðý kucaklarken,
sonra diyorum, sonra ne olacak?
bana mutluluktan bahsetmesin canlýlar
kahrýna aþinayým da,
kalýrsam biraz.

Okunan kitaplarda ütopik olmasa bile, güzeldir insan.
Antropoloji güzeldir, hâlâ mercimek çorbasý ve güveç,
ekmekle yýkanmýþ gibi silerken tabaklarý,
kibrit gibi kalýncaya kadar
bana kederden, o güzel sesinden
kalmayýncaya kadar çocuklar baruta tav;
oku.

sana okuma yazma öðretenin cennetine imrenirim

oðlumun adýný nazým koyacaðým dedim, trajedi baþladý
kýz sevmem dedi nazýmý
biz, bizden ötede olaný yok saymadýk da,
namussuzu sevemedik, dedim.
olsun nazýmý sevmem dedi kýz,
bizim nazým beni her gördüðünde sigarasýndan bir dal uzatýp
acý çayýný içtik adem babanýn
sen seversin hikmetli adamlarý
eliyle kanun büyütenleri
ellerinden geçiyorum, topraðýna aþinayým

sonra kentler, sesler gibi diyorum da biraz
sana da demiþtim seni üzecekler
kalmayacak o güzel kitaplardaki insan da, logos da
aðlarsan antropoloji de kalmaz
burasý Kýzýlay’ýn göbeði
gözlerin ne güzel senin diyorum
bana þiirler okuyorsun sanki,
üzülsün kahýr, üzüm, ah üzüm
ah cennetin, gözlerin, eþek gözlerin
gözlerinin hayrýna ahvaline sahip çýk

sen giderken bir kuzu
bileklerinden kýrýyorlar hayatýn

-ahanda geberiyorum.

Sosyal Medyada Paylaşın: