dört yanýmýz açýk,
elimiz böðrümüzde
kalbimizde korkularýn uðultusu
kuru derenin yamacýnda dikiliriz,
rüzgârlýyýz dört mevsim;
dört mevsim sallanýrýz.
söðüt olan
servi duran;
kendini çýnar sanan var aramýzda,
soyunu bilmez
susmaz
ben kirazým- diye baðýrýr
ekþi erik aðacýndaki yeþil çaðla.
her fýrtýnada dallarýmýz kýrýlýr
kökünden sökülür fidanlarýmýz,
sevmeye kalksak nar aðacýný
zeytin dalýný
bir gecede dökülür yapraklarýmýz.
yaðmur ormanlarý nerede
biz neredeyiz,
kuru koruluðuz uzaklarda
kolay kolay görülmeyiz!
kýskanýlýr bizden güzellikler
su uðramaz
bulut geçmez
esirgenir sevgi;
korkuluk niyetine yaþarýz topraðýmýzda
korkuluk gibi dururuz.
kurban olmaz bizden
adak da sayýlmayýz,
biz biliriz ne olduðumuzu;
ne ince bir söz alýr canýmýzý
ne de keskin bir kýlýcýn onurunu yaþarýz,
kör baltalar vurur boynumuzu.
iþte bu yüzden kabuklarla örteriz gönlümüzü
bu yüzden kolay tutuþur yüreðimiz,
sesimiz de çýkmaz
dumanýmýz da;
ama sanmayýn ki yanarken aðlamayýz!