-kollarýný açýþýn uç,
yokluðun dip’tir bize-
Ey benim
yüzüme bakarken
en çok zarar nerden gelir diye titreyen âhvâline
s a r ý l d ý ð ý m.
Doðduðumda sarýp-sarmaladýðýn kundaklar kadar kýrýþýk deðil hâlen yüzün...
yüzün ki; ayýn þavký
bakýþýn sýrtýmý sývazlayan dillerin eskitemediði þarký,
saçlarýn nergis kokuyor
dudaklarýnýn çatlayan yerinden huzur akýyor
Melekler dûâ dûâ þiir yazýyor saçýnýn kýrýksýz her teline
Yüzünün her bir çizgisinde,
yýllarýn beþ parmaðýnýn damgasý var.
Avuç içlerinde sökülen merhâmetin yamalarý,
çarmýða gerilen hayallerinin buz kesikleri,
bilirim hâlen sýzlar.
"Ana olma kapýda köpek ol" derken annem!
nefesin kesilirdi.
Kanýn pýhtýlaþmayý unuturdu.
Toplar nefesini
yetistirdiðin ürkek güvercinlerine pay ederdin.
Ey benim
kirpiklerinin dibinden ö p t ü ð ü m.
üstü doðum sancýsýydý bunun da
’altý’nýn anlamý ömürden ferâgat etmek miydi?
Çöl bitkilerinin susamýþlýðý dudaðýnda
Kâinatýn görkemli ýþýklarýný saçýyor gözlerin
yazgýmýzýn ýslak teni üstüne,
Yenilmiþ hüznü taþýyor ellerin
bastýra bastýra koynuna sokuluþumdan bilirim.
Ninnilerini duysa kuþlar hýrçýnlýðýndan vazgeçer.
koynun cansýzlýðýmýza mezar mâhiyetinde
Söylesene a n n e m!
Kaþlarý düþse ayrýlýðýn kaç yazar
Buralardan öte de
yüreðimize nakýþ nakýþ iþlediðin cennet baðýnýn
tohumlarý var.
-S e n bizim kalbimizin ana hattý,
ufak bir sarsýntý
kýrar ruhumuzun a y i n e l e r i n i...
zєץиєp є¢є єяєи