Evlât!

Ýstanbul’ um
Ýlk göz aðrým
Ýnce sýzým
Özlemim...

Yosun gözlerinden öpemediðim
Bir damla yaþýný silemediðim
Bin ýhlamur aðacý feda iken
Bir fincan demleyip içiremediðim
Nazlýcaným , tunç yüreklim
Servetim...

Sensiz bir kahvaltý sofrasýnda
Düðüm düðümüm...
Sana uzanamayan ellere
Varamayan dizlere eyvah
Bakýþlarým münzeviye eþ
Evlat!
Bu gün ne kadar da dipsizim...

Arala...
Kimbilir týk týk diyen
Bir martýnýn gagasýndan
Duam girer
Sayfalarca sana yazýlýp
Ýcimde sakladýgým þiirlerim
Mahsunluðum
Bir buse olur konuverir
Pencerenden içeri..

Say ki
Bin yýllýk uykudadýr þimdi Ýstanbul
Ve sen güldüðünde uyanýr
Diyor ya þair
"Bu kadar güzel olmasaydýn.
Güzelliðin, bana yalnýzlýðýmý hatýrlatýyor"
Deðil be kuzum
O kadar da deðil
Senin kadar güzel deðil Ýstanbul
Bir masum bakýþýn kadar deðil...

Sana umudu getirmek isterdim
Bir anne sýcaklýðýnda buram buram
Dünyayý yoluna sermek isterdim
Pamuk ayaklarýna, dikensiz.
Kocaman kollarým olsun isterdim mesela...
Gerildiðimde kim varsa canýný acýtan
Hepten çarpýp yýkýlacaðý kollarým ...
Ve ben çiçeðim, dað yüreklin
Þu an özleminle eridim miniciðim...

Koþamadýðým Ey!!!

Sosyal Medyada Paylaşın: