Baharýn henüz ilk günlerindendi Minik oðlan ihtiyara söylendi:
Epeydir anamý boþladýk nene! Bekledim rüyama gelmedi yine… Afalladý koca nene þaþýrdý Ah! Bu oðlanla nasýl yarýþýrdý? Babalarý þehit düþüp cephede Ne de þanlý gömülmüþtü þehirde… Çocuklar bilemedi ya babayý Mevlâ’ m almasaydý bari anayý
Yavrular! Hadi kalkýn hazýrlanýn Yolumuz uzundur, çabuk davranýn
Damacana ile yola çýktýlar Çocukluk ya, hemencecik býktýlar Yolda bu kez kýz çocuðu dellendi Ardýndan gelen neneye seslendi:
Nene! Anam bizi sevmiyor muydu? Koynumuz dururken daðda uyudu
Pek marazlý kadýndý be ananýz! Lakin deðil mi ki biz de insanýz Yalan dersem, Allah taþ eder beni Ýstemeden giydi o da kefeni Sevmezdim sevmesine ananýzý Velhasýl ararým þimdi cansýzý... Yaþasa alýrdý bu yükü benden “Rabbim böyle yazmýþ, ne gelir elden ”
Köydeki koca yokuþu aþtýlar Üç dev yürek, mezara yaklaþtýlar Anacýk baharla kucaklaþmýþtý; Ýki çiðdem baþ ucunda açmýþtý. Minik yavrunun gözleri parladý Sözler ninenin içini daðladý…
Aðam, anam bize çiçek göndermiþ! Meðer anacýðým bizi severmiþ!
Ýki çocuk mezara koþuþtular Ayak ucuna varýp sýðýþtýlar Aðlaþýp öptü çocuklar topraðý
Neden denemiyor anam kalkmayý?
Deyince yetimler nenelerine Bir kambur daha çöktü üzerine Kurumuþ pýnardan yaþlar boþandý
Etmeyin yavrular,diye yalvardý Kalkýn artýk bu gün de kararmakta Belki de yanmýþtýr aþým ocakta Yetimlerim! Artýk aðrýdý baþým Bu gün darýlmýþtýr þu can yoldaþým Ona da býraksaydýnýz azýcýk su Nasýl çýkarým tekrar bu yokuþu?
Diyerek sýrtlandý damacanayý Yetimler de son kez öptü anayý Aðýrdan aðýrdan yola düþtüler Varýr varmaz sofraya üþüþtüler Epeyce de yorulmuþlar bu kere Nene döþekleri yayýnca yere Kavuþmak umuduyla düþlerinde Ellerinde uyudular çiðdemle...
Ýhtiyar secdede yalvarýyordu Þehidimin hakký için, diyordu
Kocadým…Canýmda gözüm yok amma Mevla’ m, baþlarýndan beni de alma!
Ayþe Ceyhan
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşeceyhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.