Zeliha

Bir köy öðretmeniydi Zeliha
Kuþ uçmaz
Kervan geçmez
Kurak gönüllerin rüyasý
Ha çýktý
Ha çýkacak derken
Ona vurmuþtu
En çetininden
Cehalet savaþýnýn ilk kurasý

Bir tufan
Bir tipi
Ayaz…
Nasýl da iþledi iliklerine
Oysa yaz günlerinde
Ýçtiði ayrandan tanýrdý ancak
Saldýrýyordu karakýþ arsýzca
O ki!
Sýrça saraylarýn narin çocuðu
O ki!
Annesinin nazlý kýzý Zeliha

Minikler göründü rengârenk
Cývýl cývýl yankýlandý sesleri
Isýnýverdi bir anda bedeni
Ayazmýþ,tipiymiþ, tufanmýþ
Umurunda deðildi hiçbir engel
Bilgi dolu, hayat dolu
Ve sevgi doluydu
Týka basa heybesi

Filizler getirdik diyordu analar
Mahzun bakýþlarýyla
Senin yüreðin sulak
Ek bunlarý uçsuz bucaksýz
Gönül tarlana
Besle , büyüt engin daðarcýðýnla
Çürütmeden , incitmeden , ezmeden
Boy boy kök salsýnlar yurduma

Sana elmaslar getirdik diyordu
Babalar haþin bakýþlarýyla
Yont, iþle, ver þeklini
Ustasý sensin
Kýrmadan
Parçalamadan
Etmeden ziyan
Bil ki bu topraklarda
Beklenen sendin
Iþýk sendin
Yarýn sendin Zeliha

Giydi sabýr kaftanýný sýmsýcak
Okþadý güneþ gözlü
Minik gül simalarý…
Sundu heybesindekileri
Kucak kucak

Yürüyordu
Kadife tene bürünmüþ
Çelik adýmlar
Yürüyordu
Dev gibi umutlarý taþýyan
Yürüyordu
Yýlmadan…
Yýlmadan…


Ayþe Ceyhan
Sosyal Medyada Paylaşın: