ŞEHRİMDEN ARTA KALANLAR

Ben sabahlarý gevrek satýlan yerde dogdum.
Ýnsanlar birbirine gülümseyerek günaydýn derlerdi,
Kahveyi açanlar önce radyoyu açarlardý.
Ne güzel günlerdi...

Bir ayakkabý tamircisi vardý.
Karda yagmurda dahi evde durmaz giderdi...
Saçlarý bembeyazdý..
Agýr agýr yavaþça yürürdü.
Sol kulagý az duydugundan,
Sag kulagýný çevirirdi konuþanlara...
Bir dükkaný vardý esnaflar çarþýsýnda,
O dükkanda durmaz,
Bir köþede otururdu.
Gelenlerden parasý varsa para alýr,
Yoksa <canýn sagolsun> derdi.
her daim yüzü gülerdi,
DEDEMDÝ...
Çok severdim,
Gurur duyardým,
Bir sabah;
bizleri yalnýz býrakýp
GÝTTÝ...
...
Anne artýk
sabahlarý gevrek satýlmýyor mu?
yahut,
turþu suyunu alýp içmiyor mu çocuklar?
Tilki kuyrugu, arapsaçý,
roka satýlmýyor mu?
Boy attý mý ,
bahçedeki dut agacý ?
Çocuklar evlerinin önünde,
oyun oynamýyorlar mý?
Sobe , yakalambaç, elim sende....
Kadýnlar artýk evlerinin önündeki
kaldýrýma oturmuyorlar mý?
Çigdem yemiyorlar mý?
Unutuldu mu Alaþehir’in tadý,
Yani kalmadý mý þehrin tadý tuzu..
Ne kaldý geriye?
ne kaldý anne?
.......
GERÝYE
Sadece bir boþluk
kaldý....BOMBOÞ boþluk....
kaldý...
........
Þehrimden arda kalanlarda kalbim
ve ellerim üþümekte...
tir tir titremekteyim.
sadece
eskiyi
düþünmekteyim
yani
özlemekteyim.
ÖZLENMESÝ GEREKENLERÝ....
...........
.............................



Sosyal Medyada Paylaşın: