Sahip olduðum, gerçek mutluluk mu? Yoksa hayalini kurup, hiç tatmadýðým bir duygumu? Peþimden, sürüklediðim mahþerî bir hüzünle Hayat, çocukça oynadýðým, bir oyun mu?
Anlýk sevinçler yaþatýyor, nedense insanlar. Birebir ortaya yüreðini koymak varken, Rol kesiyor teselli verdiðini sananlar. Oysa artýk, avutmuyor beni, að tutmuþ anýlar, Kara bulutlar gibi çökerken, gözüme buðular. Düðümlendiði yerde çýkmýyor bir türlü hýçkýrýklar Mekansýz kalmýþ göçmen kuþlar gibi çaresiz… Hep, zamansýz yaþanmýþ beklenmeyen ayrýlýklar…
Sosyal Medyada Paylaşın:
sessiz öfke Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.