Durmuyor seyyah olmuþ kalbim... Oturtamiyorum içimde kurduðum tahta... Bir ýþýk yukarýdan içime iþliyor. Kaldýrýyorum kafamý semadan gülümsüyor. Birde ses var sadece bazý zamanlar... Sadece ses... Hangi dip... Hangi karanlýk derinlik... Çok yetenekli kendisi. Riyakâr... Bir var bir yok... Ýhtiyatlý bir þekilde müstakil olmayý nasýlda baþarýyor öyle... Bu loþ ýþýkta düþündükçe, kaybettiriyor icimdekileri... Bir kadeh, ardýndan gelen diðer kadehler... Yetiyor yerinde olmayanlarý bastýrmaya... Hazan vakti geldi de geçiyor... Bu denli avare olmuþ duygular... Gelecek belkide... Ve belki hiç gelmeyecek olan... Zeval olacaðýný bildiðim, Bu kalbe... Sosyal Medyada Paylaşın:
Kübra.48 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.