gün gelir insan anlayýverir tek baþýna yaþlanan bir aðaç olduðunu o yüzden kederi yazmak isteyebilir rüzgârýn gövdesinde açtýðý yaralara sonbaharda þaþarak öðrenirsin yapraklarýn rengine inanmamayý ve zamanýn o müthiþ yalanýný o müthiþ yalanýný tutkunun, ihtirasýn anlarýn, anýlarýn, çýlgýn bir nehir gibi kör koþularda yaþadýklarýnýn ve yaþayamadýklarýnýn daðlarda, odalarda, avunmalarda çoðaldýn sandýðýn azalmalarda ýþýðýný yitirmiþ o ölü yýldýzlarda düþen bir yapraðýn son gülüþünde açan yankýsýz çýðlýklarda þaþarak öðrenirsin zamanýn ve hayatýn büyük sýrrýný gök sadece yaðmura anlatýr sonsuzluðu oysa unutur damla topraða deðer deðmez yaðmurun da kederli bir ülke olduðunu unutmaktan baþka güz yokmuþ gibi ve hayattan daha gerçek bir yalan topraða ne söyler yaðmurun sesi bir þarký mý, bir þiir mi, bir güz hikayesi mi yaþlý bir aðaç olsan, çýrýlçýplak bir aðaç ne söylerdin, kalbinde esip duran rüzgâra? "beni terk et içimde sonbahardan baþka bahar kalmadý" belki de gitmektir aþk, sadece gitmek avare bir kederi sarýp yaralarýna rüzgârýn devirdiði bir aðaç gibi köklerini sessizce býrakarak topraða
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayzen Ömür Kinter Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.