SOL KENTİN YALNIZLIK SEMTİ

Sanýrým en güzel sen uyurken anlatabilirim seni.
Biliyorum tüm kelimelerim sana çýkmaz sokak þimdi.
Nasýl sevdiðimi mi anlatsam yoksa nasýl yanýp bittiðimi mi...
Peki ya sen ? Seni anlatmaya kelimelerim yeter mi sanýyorsun.

Yetmez! Her harf yetersiz kalýr sana. Her cümle kendinden utanýr seni taþýrken.
Gülüþüne takýlýp düþtüm sanýrým oysa çok güçlü biriydim. Ama senin karþýnda yandým, yýkýldým.
Sanki bir þarký idin bitmesini hiç istemediðim, melodisiyle dinlendiðim.
Gözlerimden akan yaþ sadece tuzlu bir su damlasý mýydý sence ... ?
Deðildi aslýnda.
Kimileri aðlýyorum sanýyordu. Oysa sana söylemek isteyip de söyleyemediðim sözlerim akýyordu.
Gözlerinin güneþte ela oluþunu sevmiþtim ben. Ellerindeki küçük yaralarý sinirlenince asi yürüyüþünü gözlerini bir anda yan çevirip dik dik bakýþýný sen aptal mýsýn deyiþini ... Her þeyini sevmiþtim iþte.
Benden baðýmsýz bir dünya oldun içimde.
Artýk ben bile kontrol edemiyordum. Duygularým yönetiyordu her þeyi.
Bilmem seni özlediðimden mi yoksa gözlerim alýþtýðý için mi... Her yerde seni arar oluyorum.
Bazen bir savunmasýz bir çocuk gibi oluyorsun kalbinin en tenha sokaðýnda, birilerine tutunmayý bekliyorsun.
Tutmak istedim elinden ne olursa olsun arkadaþ ya da kardeþ ya da aþk... Nasýl görüyorsan beni.
Her türlü tutmak istedim çünkü ikimizde alýþmýþtýk düþmeye ve biliyorduk tekrardan dizlerimizin kanayacaðýný ama bu sefer kalbimiz de kanayacakdý.
Kendine en çok sorduðun sorularý duydum bu hikayede.
Sol kentinin yalnýzlýk semtini adýmladým ve her bir sokakta senden bir parça saklýydý.



Sosyal Medyada Paylaşın: