DÖRT

Kaç harfliydi de adýn,
Alfabemi unutturdu varlýðýn
Dýþladýðýn benliðin aðýr yaralýsýyým
Gözlerindi; Türkiye’nin baþkenti.
Sonra, tenhalaþtý sokaklarý þehrimin,
Yürüdüðümüz yollarý yok sayarak,
Gittim...
Masumiyet, gözlerinde bir hiç artýk beþeriyetin
Oysa umuda yolculuktu, hikaye kara taþýtlarý,
Saraylar istememiþtim ki ben.
Tahtýnda olman yetiyordu gönlümün,
Aldanýþlarýmýn en aptal yalnýzý olacaðým gelmezdi aklýma
Çok toydum.
Doyamadýðým üzüm karasý,
Hüküm sürüyor topraklarýmda,
Bu can keþkelere gebe, doðumu gerçekleþemeyecek,
Mahremim öyküm.
Zehrinle ölecek, çocuðumuzsa eðer.
Artýk memleket bizi sindirmez,
Yolculuðumuz çýkmýyor hiç bir yere.
Tüm yolcular sahte ve gülüþler piç.
Ve hüznüm senden beri, senden öte.
Günahýný yok sayaným.
Aldanýþým.
Seni ölmek,
Toprak altýnda iki kiþilik azap demek benim için.
Artýk ömrünce secde etsen
Kim affeder?



Sosyal Medyada Paylaşın: