Yaðmur öpmeli; Tabiat ananýn koynundan. Sense þarkýlar mýrýldanmalýsýn Ellerimi usulca ýsýtýrken Kulaklarýma. Ýliklerime kadar ýsýnmalýyým…
Ateþ böcekleri Konarken daldan dala Üþümeyi senden öðrendim Ve sevgili Tabiat ana Giymiþken beyaz gelinliðini Yanmayý senden öðrendim.
Hangi mevsimdeyiz? Katlanmak zor mu?
Hangi yaðmur yaðmalý üzerimize? Geceden, Açsýn tüm güller gülüþümüze? Üþüyorum sevgili! Titriyorum! Yoksan yanýmda. Varsan yanýmda eðer Bu kent baþtan sona, Cehennem olur, Kaynar damarlarýmda Ýzi kaybolur tüm zebanilerin!
Ama sus. Seni duyabiliyorum, Gözlerinden bir can çýkýp da usulca Deðiyor dudaklarýma, Can çekiþiyoruz birlikte Kuru bir Ýstanbul havasýnda…
Üþüyorum. Dinle, Ne diyor yaðmur damlacýklarý? Her yaðmur sonrasý toprak gibi Aþk, Sende ayrý kokar Bende ayrý Ve Bizde apayrý…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşegül AKDAĞ BARUTÇU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.