Konuþuyoruz, kusar gibi... nefessiz, þekilsiz ve anlamsýz cümleler üretiyoruz. Karmakarýþýk yumaklar gibi duygularýmýz. Sanki zaman her þeye yetiyor da nefesimiz bir tek cümlelere yetmiyor... içten. Ýçinde duygu barýndýrmadan yok ediyoruz soðuk, sýradan.
Oysa ne çok duygu barýndýrabilir sesimiz, kalbimizle elenip öfke duygularýmýzdan biraz daha damýtýlsa cümlelerimiz. Ne olur gözlerimizle de konuþabilsek? Ne olur, gözlerimizle konuþabilsek?
Tohuma sýzan bahar gibi sýzsa duygularýmýz ve çatlatsa sýradan rengi dökülmüþ duvarlarýmýzý. Merhabalar çok þey deðiþtirecektir yeni yeni kapýlar açýlacaktýr yüreklerinizde. Eminim ki daðýlacaktýr kendi kurgularýnýzda oluþan o sis denizi. Ne olur konuþabilsek, yaðmur gibi topraða deðse ve bir sesle çatlasa sesimiz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.