Çaðýrmayýn beni, memleketime...
Selamý, sabahý çoktan kestim ben!
Dönüp bakmýyorum kendi kentime;
Doðduðum þehrime artýk küstüm ben...
Ayrýlýþ sebebim, geçim derdiydi...
Sanki kentim bana destek verdiydi!
Kýrk yýllýk ülfetim sona erdiydi;
Aslýnda þehrime týpký püstüm ben...
Kavaklar pamuða dönerken çýktým...
Kederden aðlayýp, sokaðý yýktým!
Son gemiye kadar ne varsa yaktým;
Kavak yeli gibi, soðuk estim ben!
Yerleþtiðim þehrim, ikinci yuvam...
Tebdil-i mekanda, deðiþti havam!
Aslýnda kimseyle yoktu bir davam;
Yeni ilde yetmiþ yaþa bastým ben...
Ardýmdan o kadar çok gelen oldu,
Önüm, arkam, yaným hemþehri doldu!
Her gün hatýr, gönül, selam bir boldu!
Gurbetten sýlaya, giden sestim ben…
Çocuklar büyüdü, evlenen gitti...
Þehir çok büyüdü, canýma yetti!
Baðýr, çaðýr, söylen, hepsi de bitti;
Þimdiyse sesimi iyce kýstým ben...
Kaldýk bir Köroðlu, bir de ben ayvaz...
Bir bahçe kurduk biz, içi koz, kiraz!
Manzaraya doyar, þu gönlüm her yaz;
Artýk köye döndüm, öyle mestim ben...
Karaman-2016/01
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.