Elimi tutsun biri, çok üþüdüm. Boðazým düðüm düðüm. Konuþmaktan çok, konuþamamak acýtýyor içimi. Bilmiyorum iþte, yalnýzým. Þehir her zamanki gibi kalabalýk, Kayboldum. Elimi tutsun biri, Yýðýldým kaldým bir köþe baþýnda. Herkes yoluna bakýyor, Yalandan kahkahalar atýyor gülümseyemeyen insanlar. Kimse kimsenin yalnýzlýðýndan bahsetmiyor. Birini özlüyorum bu ara, Daha önce tanýþmadýðým birini. Tanýþsam, býrakmazdým peþini. Eline eteðine sarýlýr ýsýtýrdým içimi. Aðlardým ulan, aðlardým gerekirse. Gözlerim kuruyana kadar aðlardým. Üzgünüm, içini acýttým sanýrým. Hissediyorum, oda beni özlüyor. Benim onu özlediðim gibi özlüyor hemde. Bilmiyorum. Saçmalýyorum galiba. Bu; Yalnýzlýðýn son evresi.
16:53 26.01.2016 Burhan KARACA
Sosyal Medyada Paylaşın:
KaNKayBı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.