Þimdi þehrime düþen karanlýðýn ardýndaki hayrýda görüyorum. Yaðmur, temizliyor her yeri; herþeyi. Adým adým. Sokak sokak. Þimdi þehrime düþen karanlýðýn ardýndaki hayrýda görüyorum. Bulutlarý aralaniyir yaðmurun güneþ gösteriyor kendisini belli belirsiz.Çocuklar once ben gordum yarisina tutusuyorlar. Bir çoðu umursamiyor insanlarimin.Simdi þehrime düsen karanligin ardindaki hayrida görüyorum. Ve karanlik, sadece kaybetmiþliðin eseri olmadigini vuruyor yüzüme. Utana sýkýla kaldýrýyorum kafamý. Penceremdeki buðuyu siliyorum. Yaðmurun bir sokak danscýsý gibi özgürce kutlayisini izliyorum zaferini. Umut doluyor içime. Karanlýðýmýn ortasýna yeni doðmuþ anadan üryan bir çocuk gibi düþüyor hayat. Kaybettiklerime kaldýrýyorum bende kadehimi. Bir yudumda unutuyorum sonra hepsini. Yanlýzlýðým fýsýldýyor köþeden ’Þehrin. O kocaman þehir senden daha aciz’ beton yýðýnlarýnýn arasýnda yankýlanýyor bu ses. Ve bi cocuk aðlýyor kýrýlan oyuncaðýna, köþe baþýndaki evde oturan yaþli adam son nefesini verdiði sýralarda. Ve ben penceramden izliyorum þehrimi. Þehrimin acizliðini...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ada'dasükün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.