Artýk ölümü kefenle Tanrým.
Sessiz harflerin þakaðýnda,
Kahkahayla hüzün arasý bir molada,
Ses versin kar altýndan kardelenler.
Yosma bir el pimini çekmesin hayatýn.
Savrulmasýn dört yana ten parçalarý
Yetmez mi?
Karanlýk gecelerde mum ýþýðý aramamýz.
Ve,
Küçüldükçe gölgesi, yaþam korkusuna sýðýnmamýz.
Bak!... Annem yatýyor ulu orta sokakta.
Gözleri açýk,
Yüzü eve dönük,
Can havliyle eþarbýný sýmsýký tutmakta.
Benim yerime ateþ öpmüþ ellerini.
Kan kokusu sinmiþ ipek tenine.
Saçlarý sertleþmiþ,keçeleþmiþ kýzýl bir sudan.
Canýndan can almýþ acýmasýz birileri.
Evet... Belki günah serzeniþim Tanrým.
Bin yýllýk savaþýn ölüm haritasý bu.
Hatta, barýþ dedikçe ömrümüzü kýsaltan bir devinim.
Diþlerimizi söken,
Saçlarýmýzý döken,
Kanayan kalbimizin tutunamayan ellerinin duasý sadece senden.
Þimdi ensemizden sök al.
Yutkunamadýðýmýz ölüm sancýsýný,
Yüreðimizdeki savaþ acýsýný,
Ve dahi,
Alnýmýzdaki güneþ yanýðý öfke halkasýný.
Dilek USTA