Gönül mektebim de öðrettiðin harflerle dokumak istiyorum bu satýrlarý.
bende býraktýðýn alfabenin çoðu harfi eksik ve oldukça tozlandý.
yanýmda olmasý gereken ’varlýðýna’ seslenmek varken
yokluðuna yazmak,
yokluðunla dertleþmek zor olsa gerek.
susmak kolay görünse de,
içimdeki kýzýlca kýyameti dindirmiyor sessizliðim.
dinmek bilmiyor rüzgarýna yetiþemediðim yangýn,
geç kalýþýma raðmen kül olup yokluðunla savruluyorum.
þimdilerde soytarý bir leke gibi ayrýlýk,
tadý damaðýmdayken dökülüveriyor ömrüme.
Muadili olmayan bir kalemin son çýrpýnýþlarýna heba ediyorum yaþanasý düþ kýrýklarýmý.
dudaklarý çatlamýþ bir mevsimin ,
kan dolan gamzesinden sýzýyorum kalemin mürekkebine.
kaðýda dokunmaya yüzüm yok iken ,gözlerimdeki hüzün dökülüveriyor avuçlarýma.
saçlarýna düþüyorum ansýzýn.
sonra gamzende ki kan çanaðýna..
uzun,
çok uzun zaman oldu..
gönül teline dokunmadý mýzrabým.
oysa gönül koyduðum günlerin ertesindeydi yokluðun.
öyle yalnýz bir çýnarýn gölgesine sýðýnmýþým ki gözlerim kamaþýyor yokluðundan.
dudaklarým desen esarete kapýlmýþ bir þehrin en ücra köþesine sýðýnmýþ.
kurak ve çatlamýþ topraklar gibi yaðmuruna hasret anlayacaðýn.
öyle bir yerde öyle bir zamanýn ortasýndayým.
sana çýkmaz sokaklarým.
dev’þi’rilmiþ hayallerin ,
düþürülmüþ çocuklarýnýn parmaklarý avuçlarýmda ki.
bir meleðin kanatlarýna tutunmuþum.
bir birine sýmsýký sarýlmýþ bir karanfil bahçesine düþüyor yolum.
göz kapaklarýmda hüzün.
nemlenmiþ bir gökyüzü gözlerim.
hayal meyal çalýyor kapým, deðme þairlerin þiirleri utanýyor.
bir þiir kapý eþiðinden kovuluyor,
ve þairin teki toplama bir þiiri giyotine himaye ediyor.
inanmasý zor ama asýlýyor sürgünlere doymuþ çaresiz bedenler.
dudaklarýnda tebessüm.
yamalý ceplerinde eksik bir huzur.
yarým kalan bir ömrün efkarýný süzüyorum þimdi,
bardaðýmý taþýran o son yudum bakýþýnla.
söyleyemez oldum derdimi kimselere.
oysa
herkes gördü hasretimi.
gergefe gerdiðim yüreðime , nakýþ nakýþ iþleyiþimi.
herkes duydu burukluðumu,
yanaklarýmdan düþmek bilmeyen göz yaþlarýmla..
herkes biraz kendini buldu ,
yarým kalan yanlarým da.
uzun,
çok uzun zaman oldu
ama
farkýna vardým artýk;
ucu kýrýk bir dikenin can acýtmasý kadar ironik bu hayat denen safsata.
tekrar eden cümlelerle baþlayýp biten masallar.
ve nedendir bilinmez ,
anlamsýz geliyor artýk kapaðý güzel romanlar.
þimdi annemin miras býraktýðý yastýða usul usul býrakýyorum baþýmý.
yetim kalýþým paramparça ediyor ,
avuçlarýmdaki kelebeklerin kanatlarýný.
düþünmek en büyük eylemken ,
düþlerden düþmek acýtýyor , uykusuz sabahlarýmýn canýný.
Dualarýmda bile ,
yüz üstü býrakýyorsun beni seccademe karþý.
adýn dudaklarýmda yara.
adýn amentü gibi pelesenk dilimde.
kýrk yerinden kýrýlmýþ
kýrk bir hayalim.
ve son hayalimin tam da ortasýndayým
alnýnda dudaklarým.
Kendine iyi bak eksik yaným.
Kendine iyi bak diðer yarým.
Kendine iyi bak yarým kalan yaþanmýþlýðým...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.