Bir ahþap konak gibiyim ben, Eskimiþ, yer yer harap olmuþum, Yine de, kibirsiz, fakat maðrurdur duruþum. Kiremitler dökülmüþ, saçlarým gibi, Gözlerime benzemiþ Rengi solmuþ yaðlý boya kaplamalarým.
Fakat, yüreðim gibi, gönlüm gibi O büyük salonlar duruyor aynen Nice görkemli konuklar aðýrladýðým Ki, her birinin kokusu sinmiþtir azýcýk Ve Münir Beyin dinlendiði radyolarýyla, Sobalý odalar var, halâ sýcacýk...
Ýçimde bunca yýlýn yaþanmýþ güzelliklerinden izler var da, Dýþým göçmüþ, korumasýz kalýp yaðmurda, karda, Tükense de soluklarým, yýkýlýncaya kadar Eski bir ahþap konak gibiyim ben, hep Üsküdarda....
Zaman, neler götürmüþ, ben yine ayaktayým Hep, o yaðlý boyalý, cumbalý konaktayým.
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.