ve bir albatros bir rüyayý ikiye böler kimsesizliðinde bir hiç kalp öylece bakar el iþaretleriyle bir pandomim... görünmez aynaya düþer alkýþlýyorum dudaklarýndan
þimdi o sokaktan geçmeyeceðinden eminim geçmesen de geçiyor bir þeyler mesela zaman satýr aralarýnda büyürken otlar
karýncalarý ve kuþlarý severim ben karýncalar yürür kuþlar uçar fazlasý var mý yürümek ve uçmak bildiðim kadarýyla yok bilmediðim kadarýný bilemem
kocaman açýlmýþ gözbebekleriyle bir kül düþer týrnaðýma keserim sonra tekrar uzamaya baþlar iri iri yalýnayak ve bir yalan arafa uzanýr satýr aralarýnda uyurken yýlanlar
can kýrýklarý doluyordu boþluklara daha bir acýyordu gün ýþýðý küfretmek istiyordum kýlýç kesiklerine bu yüzden kendimi býrakýp bilinmeyen bir þehre hiç kimseden devam ederek atlýyordum çaðý her neyse kendim dünya kötü bir yer biliyorsun bazen unutuyorum bunu -seninle- bundan bahsediyorum aslýnda tam olarak bundan çekiþtirilen gözlerinin iki yakasýndan üç kara parçasý topraðýndan -bana ne bundan- -çeliþiyorum- tam olarak gökyüzünü özlemiyordum satýr aralarýnda uçarken kuþlar
þarkýlara inanmamýþtým aslýnda kaplumbaðalara inandýðým kadar bu yüzden korkmadým yüzüme yüzüme yürüyen yakýþýklý aksak ölümden þimdi üzüldüðün hangi kevgirin deliðiyse hangi çalýnýn çýbanýysa avuçlarýma býrak püfff ve çimenlerde mutlu çiçekler açar satýr aralarýnda ölürken atlar
atlar ölmese de olurdu...
Sosyal Medyada Paylaşın:
_ayfer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.