gözlerini kör etmiþ kusursuzluðun tebessüm bile edemeyecek kadar kusursuzluðunda boðulmuþsun
yazdýklarýmda kendini göremeyecek kadar uzaksýn oysa bir bardak çay sýcaklýðý yol sonra aramýza bir sandalye atýyordum gelip simsiyah bir buz oturuyordu sonra ellerimi kesiyordum kaðýttan kuþlar yaparken
mutsuzluðun bana öðrettiði bir þey vardý mutluluðu beklemek acý zamanýn farmakolojik bir etkisi olmadýðýný da öðrendikten sonraydý kendime döndüm kedimi kucaðýma alýp bir dante-la ördüm kimse görmedi geçti acým
boþluklarý, taþlarý seken ýslak parmak uçlarý gibi atladým aldýrmýyordu bana güvercinlikler kafesler zindanlar aldýrýnca beyaza kesiyordu siyahýn deri deðiþtirmede ustalaþmýþ bedenleri gülmüyordum, ölüm gibi bir þeye deðiyordu kirpiklerim susuyordum duman duman avuçlarda son kalan ümit tozlarý uçuruluyordu sonra sen mi geliyordun bir baþkasý mý aldýrmýyordum aldýrýnca içimden kuþ cehennemleri dökülüyordu hep üzgündüm ve bu artýk can yakan bir þey olmaktan çýkan olaðan bir pazartesiydi
uçurum evet uçurum sözcüðümü bir kan tabelanýn gölgesinde can çekiþirken buluyordum uykuya kalmýþ çocuklar gibi yorgun ve ayaklarý soðuktu hüznün ben yüzünü hiç böyle görmemiþtim aldýrmadým geçtim annem sevdamý gözlerimden anlardý gençtim þimdi kimse sevdayý tanýmýyor kirli bir sadakat ceplerinden düþüyor öpüp baþýna koyan olmuyor çürüyor
Sosyal Medyada Paylaşın:
_ayfer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.