EZEL-EBED
ne ezelin baþý belli
ne ebed sonla biter
iki sýnýrsýz uç
el ele vermiþ kopmayý bekler
hani sen kendini sultan sanýp çýktýn ya fethe, kaybetmekten korktuðun dev aynalarýn nefes nefes yansýmasýnda teselli bulduðun hatýralarýnla
emanetlerin güzelliklerine hak ettiði kýymeti veremedin ya
belki de hayata baðlayan sancýlarýna, sevdalarýna sýmsýký sarýlmayýþýndandý sabrýna yenik düþmelerin
gidip geldin ezel-ebed arasýnda da
bir türlü denk getiremedin mevsimlerden akýttýðýn salya sümük aðlayýþlarýnýn vaktini
kaynar sularda mý yandý ellerin de bu kadar feryat edersin
bu yüzden mi baþýný öne eðip yýldýzlarýn gölgesinde serinleyemeyiþin
sana bahþedilen kervan yükü bilginin dizlerinin dibine çökmek çok zor olmasa gerekti ki
kadife bir ten dokunuþuna hasret çekerek dilini alabildiðince aç býrakýp
ritmi kokuþmuþ ahir zaman meyvelerine kulak kesiliverdin
ölümle hayat arasýnda sýkýþýp kalan nefsine aklýnýn atamadýðý kelepçeli tokatlar seni bocalatan
melamet hýrkasýný paslý bir çiviye asar gibi sarmalayamýyorsan üzerine
kabahat yine ne o hýrkada ne paslý çivide
bu dünyada rahat yok deyip kamçýlanmaz nefsinde
iki ucun ortasýnda her þey yerli yerinde
ne ezelin baþý belli
ne ebedin sonu ebedde
AdeviyyeMetan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.