Uyandým Ýstanbul soðuk, bembeyaz Utanmýþ olmalý Turgut Uyar da palyaçosundan Bir pazartesi sabahý belki de yeni bir yýlýn
Koþtum bir dükkâna: Bir palyaço lütfen! Aldým, getirdim onu evdeki yalnýzlýðýma Oturttum þöyle karþýma, sordum: Nasýl bir yýl istersin palyaço? Gülümsedi, “Palyaço olmak istemezdim.” dedi
-Ne olmak istersin? Kuþ olmak isterdim mesela Bolca ekmek kýrýntýsý ve Umutlar kadar büyük bir gökyüzü için Bulut olmak isterdim yaðmur olmadan önce Güneþ olmak isterdim kar toplamadan Çiçek olmak isterdim rengârenk Deniz olmak isterdim güneþ doðacaksa üstüme Okyanus! Kucaklayabilirdim denizleri o zaman…
-Tamam yeter! Ýnsan olmak istemez miydin peki palyaço?
Ýsterdim, âþýk olacaksam eðer Mahkûm olmayacaksam unutulmaya Hiç karþýlaþmayacaksam yalanla
Bana her bakanýn güldüðü gibi Ben de güleceksem kimse bana bakmadýðýnda Þuh kahkahalarla ve utanmayacaksam yüzümden
Ekmeðim için onurumu, onurum için ekmeðimi kaybetmeyeceksem Sömürülmeyecek ve sümürmeyeceksem
Bedenimden saklamayacaksam duygularýmý
Özgürlüðümde kimsenin gözü olmayacaksa Küfredebileceksem haysiyetsize pervasýzca Ýnsan olduðum için utanmayacaksam en baþta insan olmaktan Ve rakýyý içmeyeceksem kederden Hayal edebilirim belki insan olmayý da…
Ýnsan, insan olmayý anlatýr mýsýn bana?
-Bu gece yýlbaþý Palyaço, býrak artýk sorgulama! Hadi gel, seni insan yapalým; beni de palyaço!
31.12.2015-13.40-Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdulkadir Güngör Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.