Ürkekçe vermiþtin ellerini avuçlarýma Kaz tüyünden bir yataða uzanýr gibi Býrakmýþtýn kendini omuzlarýma Gözlerin gözlerimle seviþmiþti uzun uzun Korkular çok uzaktý o vakit rüyalarýma
Mevsimlerim sýcacýktý, düþlerimse ebruli Gerçek olmayacak kadar güzeldi sanki bir peri masalý gibi
Sinsi bir rüzgar sardý Karanlýk bir perþembeyi O gün güneþ bile güne küstü Sonra korktuk karanlýktan Býraktýk seviþmeyi
Aynalara bakmaktan, Kendimizle konuþmaktan, Yaþamaktan korktuk, Hissetmekten Üzülmekten yine Yine üzülmekten Ve acý çekmekten… Çocuk olmaktan, Birlikte oynamaktan, Hatta yaþamaktan…
Öksüz parklara sýðýnan çocukluðumun Umuduydun tüm oyun alanlarýnda Rüyalarýmýn kocaman aðýrlýðýyla ezilirken uykularým Bestelenmiþ tüm sevinçlerimi yýrttým Yýkandým gözyaþlarýmý saklayarak Buz gibi anýlar altýnda Ýþlediðin tüm suçlarýn günahlarýný üstlenerek Hep “Biz!” dedim senin tüm müebbet suçlarýna
Bir yaz günüydü, biz iki kiþiydik Tüm mevsimlerimi avuçlarýmdan alarak Arkana bile bakmadan “Hoþça kal..!” dedin Ve gittin…
Kýrýklýklarý içindeyken hayallerimin Anlamsýz suskunlara beni terk ettin
“Seni kaç vedada gönderemediðimi bir sor bana, Oysa “Hoþça kal!” demek ne kadar da kolaydý sana.”
13.07.2015- 00.30- Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdulkadir Güngör Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.