ÇİRKİN AYNA

ne kafeste kuþ
ne akvaryumda balýk
ne de kulubede köpek
bir parça nefret bul besle

öznesiz
nesnesiz
hep "þey"den nefret ettim
öksüz kaldýrým taþlarýna deðmiþ ayaklarým
yüregim
sorma’larda
kendini çarmýha germiþ

yine sorma’larda
kahve içelim dediklerim

kahve bile kendi keyfine içilmiþ

eski çaðlardan bir kadýn
eski bir yaradan
düþlerime sýzdýkça boðulmuþ içimde
adam sýfatýna koyduklarým

gözlerim üþümekli
sallanýyor yaþlarý iki ileri bir geri
kursaðým büyük avcý
takýldý aðýna
günýþýðýyla gönderilmiþ nöbetçi sevdalar

hatýrladýmda
bir vapur iskelesinde mendil sallayanlarý
damarlarýmda ince bir sýzýyla
kavuþmak’lý vedalarý
ayrýlýk vaktinde bükülen denizi

suyun dizlerine vuruyordu dalgalar

seversen canýn acýr diyemedim
demedim kimselere
tok karnýna kelebek yutulmadýðýný
yalana doymuþluðumla

bazý vedalarýn sonsuzluðuyla çirkinleþiyordu aynalar
yaþlý bir hece gibi büzülüyordum þiirlerde
kanlý kinli bir gecenin koynunda sabahlamaktan
deðiþiyordu yüzüm

tarak sevmiyordu
saçýmýn kýrýklarý
okþanmadýðýndan
annem olsa
acýtmazdý tek kiþilik yastýklar uykularda
ah annem
sen yoksun ya
boþuna’larda geziyor sevmeler

yüz verdiðim aynalarýn tokadýný yiyorum hergün
seversen iþte böyle acýr canýn
diyor bilmiþ ifademi takýnýp

hey
sen kadýn
sen adam
mendillerde yelken olur
kapýlýr rüzgara
denizi bükemiyorsa artýk vedalar
bil ki
herkes çirkin aynalarda ben kadar

Þiar
Sosyal Medyada Paylaşın: