AŞİYANDA

AÞÝYAN’DA
Alaca bir geceydi
Aþiyan tepelerinde,
Vazgeçtin bir umudu
Yoðurmaktan...
Nerdeyse sessizdi her yer.
Tüm yapraklar dingin,
Kuþlar, böcekler ve suskun,
Yakarýþlar…
Ay sade, yýldýzlar kuluçka da
Bekliyor iken;
Yanýnda olmayan bir canlýnýn,
dokunuþunu duyacaktýn dudaklarýnda.
Parmak uçlarýnda Ýlahi Kudretin,
Aþk-ý mucizesi oluþacaktý,
Birazdan…Sabredemedin…!
Sonra, kendi kendine çarpan
yapraklarýnýn sesi duyulacaktý.
Çið yosunlu pelit aðaçlarýnýn.
Daha þarkýlarýný söyleyeceklerdi,
Cýrcýr böcekleri nihavent’den.
Bak iþte… rüzgâr da çýktý heybesinden.
Ve biraz ötede,
Kendi yolunun tozunda
Boðulmaya baþladý Aþiyan.
Raffan atýnýn kuyruðuna deðen,
Beyaz pelerini ile geliyor,
Yýldýz kuyulu, yürekli adam.
Sen…bir umudu sabýrla yoðuramadýn...!

M.Güneþ

Sosyal Medyada Paylaşın: