Ne aðýr bir zelzele yarabbim...
Hep ayný coðrafyayý sarstýkça,
Bir çocuk yüreðinin göçüðünde eziliyorum.
Dizlerimin baðý çözüldükçe, yürüyemiyor,
Tutamýyorum uzanan küçük elleri.
Sen küçük çocuk...
Ekmek arasý yoksulluðu yutkunurken,
Tokluðunu dört baþý mamur yaþatmadý hayat
"Sus ve sabret"
" Haline þükret" dedi büyükler.
Ve öldüðünde mezar taþýna kader yazýldý ismin.
Öyle onulmaz sýzýn var ki yüreðimde,
Önce limelenmiþ yüzün düþüyor gözlerime,
Sonra gözlerime üþüþüyor olanca saðanak.
Ta ciðerimden sökün ediyor kan.
Üþütüyor beni insanlýðýn senden evvel ölmesi.
Ah kýnalý kuzum !...
Güneþi giymek isterken biri zembereðinimi kýrdý günün ki,
Mengenesine sýkýþtýn zifti karanlýðýn.
Boncuk boncuk ter damladý vurulduðun yerden
Söyle,
Þimdi seni diriltir mi uzun cümlelerle yakýlan aðýt.
Dardayým çocuk darda...
Böyle döngünün gelmiþine, geçmiþine,
Hoþça kalamadan gidiþine,
Küfrediyor içim,dýþým.
Çaresiz kalýyor fýrtýnayla örülü kýþým.
Barýþ diye yankýlandýkça sesim,
Sadece kendim duyuyorum aksi sedamý.
Ateþten gömlek oluyor mavilerimin küle dönen çýðlýðý.
Vicdaný körelmiþ, gözleri is tutmuþ omurgasýzlara,
Öfkeyle çentik atýyor yumruklarým.
Bu yangýnýn korlarýný söndürmeye yetmiyor aciz kollarým.
Olmadý çocuk olmadý...
Pes etmeden, duymalarýný bekledik tiz hýçkýrýklarýmýzý.
Un gibi öðütülürken baþak sarýsý umutlarýmýz,
Dört elle kýrmaya çalýþtýklarý hasadýn en zayýf halkasýydýk.
Aðýr bir romanýn sayfalarý gibi
Okunmadan,gizli köþelere fýrlatýldý ekmeðimiz,aþýmýz.
Bak !...
Deli bir masalýn içinde, eli cebinde geçiyor yýllar.
Kim bilir kaç celse daha sürecek savaþ denen zulüm.
Kim bilir kaç ocak daha söndürecek ölümle nikahlý namlular.
Ve ben her defasýnda hiç ölmediðim kadar öleceðim.
Þimdi!... Soðuk toprak altýnda,
Hafif rüzgarla salýnan çýngýrak otlarýnýn haykýrdýðý
Kýzýl kundaða sarýlý, kýzýl bir karanfilsin.
Aðýr aðýt türküsü söylüyor el kadar mezarlar.
Yalýn cümlelerimi susturdukça ölüm,
Artýk gök kuþaðý doðurmuyor gözlerimdeki yaðmurlar.
Dilek USTA