Týpký eþyalarý her gün görmek gibi sýkýcý hayat.
Ayný çatal ,kaþýkla,
Ayný tabakta sevgisiz,muhabbetsiz karýn doyurmak.
Ve hep bilindik þiþman/zayýf yüzlerin istemsiz tebessümüyle
Güne baþlamak...
Yazdýðým þiirlerinde tadý bozuk.
Ýþtah kaçýran ekþimiþ yemek gibi.
Hep ayný terane sanki mýsralar
Ayrýlýk,aþk,gözyaþý,hüzün.
Bir býkkýnlýðý, vazgeçmiþliði var kalemimdeki yüzün.
Bazen dýþarý attýðýmda kendimi,
Kaldýrýmlarda nereye gittiklerini bilmediðim miskin adýmlar,
Kafalarda
Kuyruðu birbirine deðmeyen dört tilki destesi muammalar,
Omzuma çarpan omuzlar,
Birbirlerine ters istikamete giden aceleci ayaklar...
Gerçekten meraktayým!...
Hiç mi sýrra kadem basmaz aðaçlar, arabalar.
Ve gerçekten hiç sýkýlmadan
Nereye gider acaba bu selamsýz bandosu insanlar.
Kimi zamanda tek düzeliði alt üst eden,
Çýðlýk çýðlýða geçen bir ambulans sireni.
Ya yaþama tutunmaya çalýþýyor birileri,
Yada ölmek isteyeni yaþatmaya çalýþýyor birileri.
Ýkisi de anlamsýz, doðum ve ölüm gibi.
Ben istesem de rutine ayak uyduramam.
Sözcükler arkasýna maskemi saklayýp,
Ýçimdeki çocuða bu yanlýþý yapamam.
Deli dolu , keyfe keder bitmeli her günüm.
Saniyelik olmalý üzüntü ve keder.
Çünkü özgürce nefes almak her çýlgýnlýða deðer.
Dilek USTA