Yalnızlığın En Koyu Rengi
Ben yalnýzlýðýn en koyu rengiyim.
Ýki kiþilik sevdalardaki üçüncü kiþi,
Ana rahmindeki istenmeyen bebeðim.
Ya da çocuk oyunlarýnda iki taraftan da sayýlan
ama sýrf üzülmesin diye oynatýlan çocuðum.
Ben, hem sevdalarýn en büyüðü hem de en küçüðüyüm.
Hem ölecek olan bir yaþayan, hem de yaþayan bir ölüyüm.
Ben yalnýzlýðýn en koyu rengiyim.
Beyazlar içindeki siyah, varlýðýn içindeki hiçliðim.
Bazen beyazlarýn dýþladýðý bir siyahi,
Bazense deniz kabuklarýnýn arasýndaki çakýl taþýyým.
Gününün dolmasýný bekleyen bir hasta,
Kamufle olup hayata tutunamayan bir kelebek,
Gül bahçesinde açan laleyim.
Ben her sebepten yanlýþ yerdeyim.
Her nefeste buralardan göçüp gitmekteyim
Bedenimle burda, ruhumla ebeddeyim.
Bu dünya denen yerde cehennemdeyim.
Sosyal Medyada Paylaşın:
ADSIZ KULLANICI Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.