Yan gönül mum ýþýðý gibi solgunlaþtýkça ve karardýkça duvarlara vuran gölgenle. Yan gönül yan, yan ki uyan... Titresin bedenin, görsün gözlerin, can çekiþirken nefsinin ayaklarý altýnda. Yüzleþ ve çekil kirleri sokaklar gibi ruhu çürüklerden.
Uyan, sarsýl ve dön yüzünü mevlaya. Tek ve sonsuz huzura... Çatlat piþerken kül olan ve yeniden doðmaya hazýr korlarla duvarlarýný. Nura ait ruhunu huzura erdirirken.
Yan gönül kendine yan... Ciðerlerini dolduran nefesin ciðerlerinde yanarken... Belki son nefestir, kim bilir Mevladan gayri? Þimdi susma ve düþünme vakti.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yasemin YILMAZ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.