Baþým ezile ezile hiçliðin ortasýnda Öðrendim ki Ayaklarým götürmez oldu, Gözlerim gördürmez…
Ölmüþe çare yoktur dediler; Bir de olmuþa. Ben ne bir ölüyüm kara toprak altýnda, Ne de bir diriyim; yeþermiþ toprak üstünde… Bir seven kendinde yitermiþ Bir de susan. Ben ne kaybolmuþum zifiri karanlýkta Ne de sükûta bürünmüþ; mahþer yerinde…
Çiçekler her zaman solacak deðil; Bir sonbahar akþamý ýssýz kýrda Yahut bir seher vakti Ýzi kayýp kalabalýk bir kentte…
Ben de öyle bir hiçlikte boðulmuþum iþte, Her sükût güzeldir kendine Görünüþte Biraz daha soluyorum her nefeste Azar azar ölürmüþ her çiçek Hiçliðin kýyýsýna vurmuþ Cansýz bir serzeniþte Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayşegül AKDAĞ BARUTÇU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.