Bir toplumu toptan çürükten saymak,
Ne mantýða sýðar, ne de bir akla...
Onu bir de cümle âleme yaymak;
Kime vazife ki, hem de ne hakla!
Çürüksüz koz mu var, yok taþsýz pirinç!
Olur, olmaz bir yamuk çýktý diye linç!
Bilmem konuþanýn çapý ne, kaç inç?
Bir bildiðin varsa, kendine sakla...
Böyle bulanýyor mefkûre arký...
Hiç yoktan sürerler, en öne ýrký!
Kýrdýklarý ceviz, geçti ya kýrký!
Gel þimdi pirinçten taþý ayýkla...
Toplumdan kendini sýyýran önce;
Görüyor, benzini kora dökünce!
Söyle, gittiðin yol doðru mu sence?
Beklerim cevabý, hem de merakla...
Niyetin baðlarý, koparmak ise;
Engel olan mý var, bu mu hadise?
Çamur sana uymaz, býrak iblise;
Yeter be, aðzýndan çýksýn þu bakla!
Ne diyordu gençler, Hak bir, vatan bir!
Bu vatan uðrunda, kan akýtan bir!
Gelir ecdat ruhu, kalpte yatan bir!
Bekledik bu ruhu, hem iþtiyakla...
Biri, giy deyince giymeyin kefen!
Ecel geldiðinde çözüm bulur fen!
Tartmýyor mu senin terazin, kefen?
Yeter ki birine, olmayýn kukla...
Antalya-2015/1
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.