Bir kadýn; Kaf Daðý’ndan süzülen Zümrüd-ü Anka kuþu, Ayýþýðý gözlerinin saklý bahçelerinde, cennetlik huþu… Bir kadýn; merhametli bir dokunuþ, “vefalý”, sýcak yuva; “ana”, Ýdrakinde olunan büyük “nimet”, yedi kat ötelere huzurlu “dua”…
Bir kadýn; kutsal kitaplarda okunan “bir ayet, bir cüz”, Hayat kadar da gerçek, gün gibi “ayan, net ve düz”… Bir kadýn; gizem dolu bakýþlarda puslu hüzün, Veda þarkýlarýna dökülür, acýlar mevsiminde; güzün…
Bir kadýn; oyunlarda yorulmuþ küçük kýz çocuðu, minik bir kuþ, Uyumak ister masallarda , “bir varmýþ, bir yokmuþ”… Bir kadýn; uzun yýllar, uzun yollar, ufuklar kadar uzakta, Vuslat “mahþer” deyip, ecel gibi beklenilen her solukta… Sosyal Medyada Paylaşın:
abbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.