Bilinmezlere kucak açýyoruz her yeni günde; Her yeni gün, yeni bir hüzne gebe.. Ne ara yitirdik mutlu olmayý? Ne ara kaybolduk bilinmezliklerde?..
Kocaman bir boþluða açýlýyor gözlerimiz, Temmuz’un ortasýnda buz kesiyor yüreklerimiz; Yokluklara sarýlýyor kollarýmýz, Doðan her yeni günde; biraz daha azalýrýz…
Bazýlarý hayat kavgasý diyor adýna, Kimisi de yaþam savaþý.. Hangi isimle anýlýrsa anýlsýn; Geri dönüþü yok bizden aldýklarýnýn…
Sonu gelmeyecek gibi yaþýyoruz, Oysa sayýlý günlerin ötesine geçemeyeceðiz… Ömür denilen süresi belirsiz mahkûmluðumuz, Bizim beklemediðimiz ama hayatýn bildiði o noktada sonlanacak… Bir sabah yeni bir güne açamayacaðýz gözlerimizi; Ya da bir gece son kez dalacaðýz o çok sevdiðimiz uykumuza.. Yahut gün ortasý þekerleme yaparken alýnacak elimizden hayat; Kimimiz uyanýk karþýlayacaðýz o soðuk gidiþi, Kimimiz uykuda.. Deðiþmeyecek tek þey; Bu gidiþe dur diyemeyecek olmamýz….
Gününü bilmediðim, O soðuk kucaklaþma anýný; Dört gözle bekliyorum.. Hayat denilen zindandan, azrailime sesleniyorum: Çok bekletme beni…
Omuzumda öylesine aðýr yüklerim var ki; Kendimi kandýrmýyorum eskisi gibi.. Pollyanna’cýlýk oynayamýyorum artýk! Gel ve al bu emaneti, Gel ve bitir , hayat denilen iþkenceyi; Al ve götür beni sonsuzluk ülkesine, Gel artýk ölüm; Gel artýk bekletme…
byHaktan
Sosyal Medyada Paylaşın:
byHaktan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.