Yokluðun daðýttý beni,onaramýyorum kýrýklarýmý, Rüzgar alan pencere camý gibi yüreðim. Yýrtýlmýþ,odamýn renkli duvar kaðýtlarý, Çünkü,hep seni anlatýyordu,boyalý þiirlerim.
Þimdi,baðdaþ kurup oturuyorum yalnýzlýðýmla, Kuðu Gölü havasýnda,Çaykovski demliyorum, Dinliyorum,düþlüyorum seni kendi dünyamda, Karanlýðýmda,aydýnlýðýmý yani seni arýyorum.
Bu kýþ mevsiminde Kafkas’ýn soðuðu, Büsbütün sardý bedenimi ve de ruhumu. Öyle büyük bir boþluk býraktý ki, Ben ne yapsam da kapatamýyorum, Þu Çerkez kýzýnýn yokluðunu.
Aslýnda,Çerkesya bana iki saatlik uzaklýkta, Yasak ama,gidemiyorum inzibatlar kapýda. Lakin yazýn sen yine gel,huzur Borçalýda, Aþk çadýrý kurarýz Daðýstan yamaçlarýna.
Vagif Seyyah Hüseynov
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.