Senin bende,eskiden kalma bir fotoðrafýn var, Artýk ne yüzüme bakýyor ne de gülümsüyor. Belkide senin ile ilgili bütün ümitlerim tükendi, Þimdi ise zayýflamýþ,kemikleþmiþ hayallerim, Ne cana,ne kana geliyor,yani ete bürünmüyor.
Yalnýzlýk benimle be sevgili, Sen nazarýný üstümden çekeli. Gözlerimden düþtüðün o an, O kadar çok bahaneler ürettim ki, Kendi kendime, Yüreðimden de kopma diye, O kadar çok kendimi kandýrdým ki.
Benim yüzüme gülümseyip, Ama ona gittiðin zaman,var ya, Nemli gözlerimi kan bürüdü, Amma, Sana acý çektiremeyeceðim için de, Bütün oklar geri yine bana döndü, Bizimkisi oldu,sevdanýn özürlüsü.
Seyyahý kýrmak ve incitmek kolay, Çünkü o,duygularýný en uç noktalarda yaþýyor, Kýþ günü,henüz toprak çýplakken, Zirvelerime erken kar yaðmasý, Tanrý, Tek fýrça darbesi ile, Manzaralarý mý,beyazlara boyamasý,ondandýr
Vagif Seyyah
Sosyal Medyada Paylaşın:
Vagif Seyyah Hüseynov Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.