Anladým, olmadý, olmayacak… Çünkü doymuyor aç ölüler topraða, Aðaçlara,arsalara, tüm boþluklara, Medeniyet diye dikilen gökdelenlerden, Güneþ bir doðup bir kayboluyor, Bu karanlýk þehirde… Özleminden kayan yýldýz misali, Cana, apansýz sancý düþüyor. Sanki “körebe” oynuyor yorgun bedenler, Yüreðinin yarýsýna kapatmak isterken kapýlarý Düþlerine kan giriyor, Kabarýyor sanki gonca gül yapraklarý… Kýrmýzýlar dökülüyor bir bir kara topraða, Acýlar zamansýz öpülüyor !
M.Güneþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Müşteba Güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.