Nefs'le Hasbihâl

Dedim: Hiç görmüyorum senin bir yetimi doyurduðunu?
Dedi: Kaz gelen yerden ancak esirgemem ben tavuðumu!

Dedim: Ýki kuruþ için nîçin eðilirsin, söyle ne umduðunu?
Dedi: Beþikteki bebe bile bilir; paraya herkesin kul olduðunu!

Dedim: Duyar mýyýz acabâ, senin Rabbine þükürde bulunduðunu?
Dedi: Civci biraz palazlanýnca, beðenmez olur çýktýðý kabuðunu.

Dedim: Bir Kere olsun görsek ya senin Kitâbý okuduðunu.
Dedi: Yazan bilir ancak, o Esrar-Nâmede neler olduðunu...

Dedim: Peki zulme karþý neden sallamazsýn sen yumruðunu?
Dedi: Bilmez misin; Kýþ Kýþlýðýný Ýþler, Puþt Da, Puþtluðunu!

Dedim: Develiðine âþinâyýz da, þöyle bir süzül görelim kuþluðunu.
Dedi: Þaka yapma sakýn eþþeðe, çarpar sonra yüzüne kuyruðunu!

Dedim: Görür müyüz aceb’ bir gün, bu dehrî âleme doyduðunu?
Dedi: Sen ne mübhem dostsun öyle, istemezsin benim onduðumu.

Dedim: Bre nâdan! Hiç mi dinlemezsin sen Allâh’ýn buyruðunu?
Dedi: Yakýþýk alýr mý serkeþe, gebermeden indirirse kuyruðunu?!

Dedim: Ölçüp biçtim senin lakýrdýný, doldurmadý bile ceviz kabuðunu…
Dedi: Kafayý çaylak berbere teslim eden, eksiltmesin cebinden pamuðunu!..


Sosyal Medyada Paylaşın: