Emekle Yoğrulan Hamurun Teri...

Ben sana, kördüðüm kaldým.
Karýþtý aklým.
tutuldu dilim.
Her þeye pas geçiyor elim.

Kafam yine duman,
Sabrým.
Hatýrým.
Kibrine, edebine kurban.
Beþikten, güne her hatýran.

An, be an,
Gülüþün.
Duruþun.
Sulu gözlerin.
Bir bir hatýrýmda,
adým baþý düþmelerin.

Parlayan gözlerinde hayranlýðým.
Zihnin de ki, varlýðým.
Gurur duyduðun adam/lýðým.
Hatýrýmda kömür gözlüm,
hatýrýmda...

Geçiyor zaman.
Deðiþiyor insan.
Vefa,
dað baþý bir efsane þimdi.
Sana senden yakýn,
Ciðer közleyen.
Yaný baþýnda kokunu özleyen,
Kimdi?

Elbet...
Yaz yazdýr.
Kýþ kýþtýr.
Sonbahar gelmeden,
Sende mi deðiþtin.
Sende mi bebem.

Ben ki,
Ekmeðe acýyý katýk ederken,
Ardýn sýra sessiz yürüyorum.
Emeðimi dimaðýna, azýk ederken,
Kýrýlan umutlarýmý, izine sürüyorum.

Sen nereden bileceksin, a kuzum.
Ben bana ýrak varlýðýný,
saðlýðýna þükrederek,
Beþ vakit, yüzüme sürüyorum.

Oysa! sen...
Çaresiz,
Çýðlýksýz,
kýrgýnlýklarýmý özgür yaþarken,
bitmez þefkatimin,
uzaklýðýný taþýrken,
Unutup var oluþun sýrrýný,
Emekle yoðrulan,
hamurun terini,
Yok sayýp hakikat duvarýný,

Yürüyorsun týmar sýz,
Duruyorsun kuralsýz,
Susuyorsun umarsýz...

Söylesene ciðer közüm.
Söylesene dilimde ki,
suskun sözüm.
Korkularým da saklým.
Yitik aklým.
Kýrgýn izim.
Dargýn kuzum.

Hangi ara kindar oldun.
vicdanýný taþa mý ektin?
Seni sen yapana, çekmedinse,
kime çektin a kuzum?

Sek bir hüzünsün,
Bende þimdi.
Dilimi, damaðýmý kurutan,
Ýmkansýz çaresizliðimsin.
Kundaklanmýþ can evim.
yaralý ceylaným oy yy,
kýnalý kuzum oy yy...

Sen özgür olsan da,
masmavi gök yüzü gibi...
Varsýn,
Hüznüm bana hücre olsun...
Sen yeter ki unutma!

Her yüze güleni,
dost sanma a kuzum,
gülün kokusu hoþa gider, dikeni kanatýr...
senin canýn yanarda,
benim ömrüm biter,
benim canýmdan, can gider.

Celal Þahbaz (yorgunkalem)

Sosyal Medyada Paylaşın: